முதல் நாள் இன்று...

நெய்வேலியில் இரவு 12 மணியளவில் துவங்கிய பேருந்தில் தொடங்கியது பெங்களூரை நோக்கிய என் முதல் பயணம்... ஸ்லீப்பர் கடைசி பெர்த்தில் அமைந்தது என் இருக்கை (படுக்கை)... ஆடி குலுங்கி அல்லோலப்பட்டு அரைத்தூக்கத்தில் நான் இருக்க, மடிவாளா கடைசி ஸ்டாப் எல்லாம் எறங்கிக்கோங்க என்ற குரல் ஒலித்ததும் அவசர அவசரமாக இறங்கினேன்... படியில் கால் வைத்து இறங்க முற்படுகையில் அவ்வளவு வரவேற்பு... ஆட்டோக்கார அண்ணன்கள்... என்னை அழைத்து செல்ல ஆனந்த் வந்து கொண்டிருக்கிறான், சென்னைக்கு மிக மிக அருகில் என்று சொல்வதை போன்ற வெகு தூர இடத்தில் இருந்து... கீழிறங்கியதும் முதல் அதிர்ச்சி, ஜியோ செயலிழந்துள்ளது. அதில் மட்டும் தான் அழைக்கும் வசதியும் டேட்டா வசதியும் உள்ளது... என்ன செய்வதென்று புரியவில்லை... மெதுமெதுவாக நடந்தேன், ரோட்டுல போறவன வளுக்காட்டாயமா இழுத்து உள்ள போட்டுடுவாங்க போல அந்த அளவுக்கு இருந்துச்சு ஆட்டோக்கார அண்ணன்கள் அழைப்பு... அப்பப்போ நண்பர் Seshadry சொன்ன வார்த்தைகள் வந்து வந்து போகும், டேய் மறந்து கூட ஆட்டோல ஏறிடாத அவ்ளோ தான்னு... இப்போ தான் புரிஞ்சிது ஏன் அப்புடி சொன்னான்னு... சரினு தயக்கத்துடன் 25 வயது மதிக்கத்தக்க ஒரு நண்பரிடம் சென்று விடயத்தை கூறி கைபேசியை கேட்டேன்... எல்லா கதையையும் கேட்டு சரி சரி என்று சொல்லி விட்டு, கையில் இருந்த கைபேசியை பாக்கெட்டுக்குள் வைத்துக்கொண்டு நடக்க தொடங்கினார்... சிறிது தூரம் நடந்து இன்னொருவரிடம் கேட்டு நண்பன் Anand க்கு அழைப்பு செய்தேன்... என் நேரம், ஆர்ப்பரிக்கும் அடைமழையில் சப்தம் கேட்கவில்லை போலும் இரு முறை முயற்சித்தேன், பயனில்லை... நன்றி கூறி நடந்தேன்... நேரம் என் இதய துடிப்பை விட வேகமாய் ஓடிக்கொண்டிருந்தது... கடவுள் செயலாய் ஒரு தமிழ் நண்பரை கண்டுகொண்டு என் நிலையை கூறினேன்... தான் சேலம் தான் என்று அறிமுகப்படுத்திக்கொண்டு தன் கைபேசியை கொடுத்தார், இருமுறை முயற்சித்தும் Anand அழைப்பை எடுக்கவில்லை, அந்த நண்பரே தான் இந்த எண்ணுக்கு குறுஞ்செய்தி அனுப்பி என்னை அழைக்க கூறுவதாக கூறினார். சரி என்று கொட்டும் மழைக்கு குடைபோல் விரிந்திருந்த மரத்தின் அடியில் அமர்ந்தேன்... நல்ல வேளையாக அமர்ந்தவுடன் பல மாதங்களாக பயன் படுத்தாமல் டம்மியாக வைத்திருந்த சிம்முக்கு Anand அழைத்தான், பெருமூச்சு விட்டுக்கொண்டு பேசினேன், நான் 5 மணிக்குலாம் கெளம்பிட்டேன் டா, 7.15 க்குலாம் மடிவாளா வந்துடுவேன் அங்கேயே இரு என்று சொன்னான்... சரி சரி டா நீ பொறுமையா வா ஒன்னும் அவசரம் இல்ல, ஆனா வீட்டுக்கு போன் பண்ணி நான் பெங்களூரு வந்துட்டேன்னு அம்மாட்ட சொல்லிடு னு சொல்லிட்டு என் காத்திருப்பை தொடர்ந்தேன்... நேரம் உறைய உறைய மழையின் வேகம் அதிகரித்தது... கொளுத்தி எடுத்த வெயிலுக்கு என்ன செய்வதென்று புரியாமல் இருந்த என்னை, அடை மழையோடும் கடுங்குளிரோடும் வரவேற்றது பெங்களூர்... ஒரு வழியா Anand வந்தடைந்தான். ஒரு 200 அடி தொலைவில் இருந்தும் ஒருவரை ஒருவர் சென்றடைய கிட்டத்தட்ட அரை மணிநேரம் ஆனது... அவன் சொல்ற இடம் ஒன்னு கூட என் கண்ணுல படல, அப்றம் தான் கண்டு பிடிச்சோம் இருவரும் வெவ்வேறு திசையில் இருக்கிறோம் என்று...அது ஒரு பெருங்கூத்து...
எப்படியோ தேடி கண்டுபிடிச்சி ஹோட்டல் க்கு சென்றடைந்தோம்...